 |
| Ewa przed startem sprawdza trasę ;) |
 |
| Zimowa Bieszczadzka Dycha i Zimowy Maraton Bieszczadzki - Nie dajcie się zwieść. Pistolet nie wystrzelił :D |
 |
| Zwycięzca Zimowej Bieszczadzkiej Dychy |
O Zimowym Maratonie Bieszczadzkim dowiedzieliśmy się przypadkiem, gdy na Facebooku zalajkowała go Sportowa Mama. Ponieważ Krystian od dawna odczuwał pragnienie wejścia na wyższy poziom ekstremum niż maraton uliczny oferta wydała się ciekawa – poza tym marka pod którą maraton miał się odbyć (Bieg Rzeźnika) zobowiązuje. Ostatecznie trasa wygrała z „Zamiecią” (24h ultra na Skrzyczne) – na mapie wyglądała na łatwiejszą. W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że żadne z nas nigdy nie biegało czegoś takiego. Miał być to pierwszy bieg górski Krystiana. Ewa, nawet o czymś takim nie myślała…
 |
| Maratończycy na trasie Zimowego Maratonu Bieszczadzkiego |
Szybka rejestracja na stronie do maratonu, opłata wpisowego,
rezerwacja pensjonatu, zaklepanie wolnego w pracy, klamka zapadła – jedziemy do
Cisnej. Artykuł Panny Anny na stronie National Geographic dobrze wróży... Niestety sprawca zamieszania, okrzyknięty przez całą rodzinę „wariatem”
Krystian musiał dać za wygraną. Wiele tygodni przygotowań (w tym bieganie po
Górach Świętokrzyskich, po bunkrach w okolicy Piły) wzięły w łeb. Kontuzja
wykluczyła zawodnika. Ale Biegające Walczaki łatwo się nie poddają. Pałeczkę przejęła
Ewa. Nie wiedząc do końca, na co się pisze, postanowiła zaryzykować i wyruszyć
na trasę Zimowej Bieszczadzkiej Dychy.
 |
| Grupowe zdjęcie przed biegiem |
Biuro zawodów zawodowe. Wszystko fajnie, sprawnie i
przyjemnie. W biegach dla dzieci najmłodszy Walczak wywalczył swój pierwszy
medal! Jesteśmy z niego niezwykle dumni! Chyba najbardziej z tego, jak bardzo
chciał walczyć na 70 metrowej trasie dl a maluchów. Adrenalina wręcz z niego
kipiała, a zapał do walki szedł uszami. Mieliśmy wrażenie, że znad jego blond
głowy unosi się para będąca oznaką zapału do zwycięstwa.
Dycha…
Właściwie to nie zastanawiałam się nad tym. Jakoś tak
naturalnie wyszło. Będę bronić honoru Walczaków w zimowych biegach w Cisnej. Może
i lepiej. Gdybym wcześniej usiadła i niczym Kubuś Puchatek nakazała sobie Myśl,
myśl, myśl w życiu nie wzięłabym w tym udziału.
Po odebraniu pakietu i załatwieniu wszystkich formalności
dopadła mnie euforia przedstartowa. Uwielbiam ten stan planowania w co się
ubrać, co zjeść, jak rozplanować siły. Nadal nie myślałam o tym, że mam
wystartować w biegu górskim i to zimą! W nocy kilka razy się budziłam, patrząc
na zegarek czy pora wstawać. Start miał być o wschodzie słońca 7.20. Nie mogłam
się spóźnić. Kiedy w końcu budzik zadzwonił na stoliku stała już gorąca kawa. Powoli
trzeba było się zbierać, a najwięcej energii zużyłam do przekonania Olka do
wstania i ubrania się. Wyszliśmy z pensjonatu o 6.30 przekonani, że start jest
przy biurze zawodów (jak wskazywała mapka biegu) a tu niespodzianka. Start jest
przed naszym pensjonatem, połączony start ze startem maratonu! Niezły falstart.
Na szczęście nie musieliśmy wracać się daleko, a ja dostałam agrafki do numeru
startowego od miłego pana.
Drugie podejście do startu. O 7 wyszliśmy na rozgrzewkę.
Kilka zdjęć. Buziaki na szczęście punktualnie o 7.20 wybiegłam na trasę nadal
nie zastanawiając się co mnie czeka. Pierwsze dwa kilometry bajka. Biegłam
równym tempem, po równym asfalcie. Podziwiałam widoki i cieszyłam się tym jak
zaskakująco mi dobrze idzie. I kiedy trasy dychy i maratonu się rozdzieliły
zaczęły się schody. Wbiegliśmy w las, gdzie był śnieg po kostki. Rozmoczony,
chwilami zamrożony. Cholernie nierówno i bardzo ślisko. Moje stare najeczki
niestety nie dawały rady. I już ok. 2800m zaczęłam iść. Nie dałam rady biec. Po
prostu nie było takiej opcji. Kiedy trasa robiła się trochę bardziej ubita
biegłam. Przyjęłam taktykę. 400m marszu 600 metrów biegu, albo na odwrót. W
lesie zobaczyłam oznakowanie trasy dla maratończyków 24 kilometr. O fuck. Nie dałabym
rady. Czapki z głów dla wszystkich, którzy ukończyli ten maraton!
I tak sobie bardziej truchtam niż biegnę, idę i nadal podziwiam piękne
widoki. I tak mija kilometr, dwa, trzy. Na piątym punkt kontrolny i punkt odżywczy z colą. Nigdy
wcześniej cola nie smakowała mi tak dobrze. Przybijam piątki z obsługą biegu i
lecę długim zbiegiem. Wow! Mogę biec. Patrzę na Garmina, tempo 5:57. Jest moc.
Dam radę i…. zatrzymuję się przed najdłuższym podbiegiem. Ups. Nie dam rady.
Ale… I tu przyszła myśl – kobieto, na mecie czekają twoje chłopaki. Obiecałaś medal.
Obiecałaś dobiec. Nazywasz się Walczak. No to do jasnej cholery walcz.
Mam biec chodnikiem, ale nie mogę, bo oczywiście
współbiegacze, którzy skończyli swój bieg idą całą jego szerokością. Nic to
myślę, może mnie nic rozjedzie i napieram ulicą. Widzę już bramy i słyszę krzyk
Krystiana i Olka. No teraz to mogę lecieć! Jedna brama, druga. Patrzę Olek chce
się dołączyć, chwytam go za rączkę i razem wpadamy na metę. Już po! Cudownie.
Mam najlepszych kibiców. Moje chłopaki są najfajniejsze!
Odbieram medal i śmieszną folię NRC (skrojoną na biegacza).
Koniec. Dotarłam do mety. Mój pierwszy zimowy bieg górski. I ostatni. Może jesienią
jeszcze kiedyś wrócę w góry. Na razie pobiegam sobie po płaskim :D.
 |
| Ewa na mecie Zimowej Bieszczadzkiej Dychy |
Po…
Na Dychowiczów czekał żurek. Po nim wróciliśmy na chwilę do
pensjonatu, a potem poszliśmy na spacer trasą biegu. Doszliśmy na ten punkt
kontrolny. Widzieliśmy maratończyków. Razem z Olkiem kibicowaliśmy im z całych
sił. Oglądaliśmy końcówkę i chyba wszyscy zmieścili się w limicie czasowym.
Patrząc na chłodno, nawet bez kontuzji (sądząc po wybieganiu w Świętokrzyskich)
Krystian byłby chyba właśnie w tej grupie, pod 6 godzin. Po 8-kilometrowym spacerze
noga wyraźnie dawała znać, że nie chce więcej. Po 44600 metrach – bo tyle rzeczywiście
miał ten „maraton” – chyba by po prostu odpadła…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz